پارگی تاندون چهار سر ران

درمان پارگی تاندون چهار سر ران

تاندون چهار سر ران، عضلات چهار سر ران را به استخوان کشکک در قسمت پایینی، جلوی ران، درست بالای زانو می‌چسباند. این ماهیچه‌ها، تاندون‌ها و استخوان‌ها با هم کار می‌کنند تا به صاف شدن زانو کمک کنند. پارگی عضله چهار سر یک آسیب جدی است که می‌تواند باعث از دست دادن عملکرد زانو شود. تاندون چهار سر ران ممکن است ملتهب شود و در نهایت در اثر فعالیت‌های ورزشی که تاندون‌ها را تحت فشار قرار می‌دهد، مانند دویدن، دوچرخه‌سواری و رقصیدن پاره شود. فعالیت‌هایی دارای پرش، مانند بازی بسکتبال، ممکن است یک ورزشکار را در معرض خطر بیشتری برای پارگی عضله چهار سر ران قرار دهد، زیرا فرود آمدن، فشار زیادی به تاندون چهار سر ران وارد می‌کند.

پارگی تاندون چهار سر ران همچنین می‌تواند در اثر افتادن یا نیروی مستقیم به جلوی زانو ایجاد شود. اگرچه پارگی تاندون چهار سر ران ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد، اما در افراد میان‌سالی که از نظر بدنی فعال هستند، شایع‌تر است.پارگی جزئی به طور کامل بافت تاندون چهار سر ران را مختل نکرده است و ممکن است کشیده شود، اما همچنان یک تکه است. پارگی کامل منجر به بافتی می‌شود که به دو قسمت تقسیم شده و عضله دیگر به کلاهک زانو متصل نیست.

درمان پارگی تاندون چهار سر ران ممکن است بر اساس نوع پارگی رخ داده متفاوت باشد. پارگی‌های کوچک این تاندون باعث درد می‌شود یا راه رفتن و شرکت در سایر فعالیت‌های روزانه را دشوار می‌کند. پارگی کامل تاندون چهار سر ران یک آسیب ناتوان‌کننده است. تقریباً همیشه نیاز به جراحی و به دنبال آن فیزیوتراپی برای بازیابی کامل حرکت و عملکرد زانو دارد.

آناتومی بالینی تاندون چهار سر ران

تاندون چهار سر ران از محل اتصال عضلانی راست فموریس، واستوس جانبی، واستوس میانی و پهن میانی در قطب فوقانی قدامی کشکک می‌آید. تاندون چندلایه است. رکتوس فموریس، سطحی‌ترین لایه‌ای است که روی کشکک وارد می‌شود و واستوس جانبی و میانی، لایه‌های میانی هستند. تاندون چهار سر ران در ترکیب با تاندون کشکک و استخوان کشکک، مکانیسم بازکننده ساق پا را تشکیل می‌دهد. این ماهیچه‌ها، عصب عروقی خود را از عصب فمورال و شریان می‌گیرند. به طور خاص، رکتوس فموریس، واستوس اینترمدیوس و واستوس جانبی، منبع شریانی خود را از شریان فرعی فمورال جانبی به دست می‌آورند.

همچنین واستوس مدیالیس، منبع شریانی خود را از شریان فمورال، شاخه ژنیکول داخلی فوقانی شریان پوپلیتئال و شریان پروفوندا فموریس به دست می‌آورد. واستوس جانبی، واستوس میانی و واستوس اینترمدیوس هم به عنوان کشنده زانو عمل می‌کنند و هم به ردیابی کشکک کمک می‌کنند.

واستوس جانبی، بزرگ‌ترین ماهیچه چهار سر ران است و به کشیدن کشکک به صورت جانبی کمک می‌کند. این عمل باید توسط واستوس مدیالیس که کوچک‌ترین ماهیچه چهار سر ران است و کشکک را به سمت داخلی می‌کشد، متعادل شود. واستوس اینترمدیوس به تثبیت ردیابی خط وسط کشکک کمک می‌کند. انقباض ترکیبی این گروه از عضلات قدامی ران باعث کشیدگی ساق پا می‌شود. رکتوس فموریس نیز در خم شدن لگن نقش دارد. پارگی این تاندون مرکزی به شدت مانع اکستنشن زانو می‌شود و مستقیماً بر عملکرد آن تأثیر می‌گذارد. درجه‌ای که پارگی تاندون چهار سر ران باعث محدود شدن کشش ساق پا می‌شود، بر اساس شدت آسیب تاندون است. پارگی‌های جزئی تاندون ممکن است کمترین تأثیر را بر عملکرد اکستانسور داشته باشد، در حالی که پارگی‌های کامل تاندون ممکن است کاملاً مانع اکستنشن ساق پا شود.

علل ایجاد پارگی تاندون چهار سر ران

در پارگی چهار سر ران، عوامل مختلفی تأثیر دارد، از جمله:

جراحت

پارگی عضلات چهار سر ران، اغلب زمانی اتفاق می‌افتد که بار سنگینی روی ساق پا وارد می‌شود که پا کاشته شده و زانو تا حدی خم شده است. به عنوان مثال، هنگام بازی بسکتبال به یک فرود ناشی از پرش فکر کنید. نیروی فرود برای تاندون زیاد است و پاره می‌شود. پارگی همچنین می‌تواند در اثر افتادن، نیروی مستقیم به جلوی زانو که در نتیجه آن، پارگی ایجاد می‌شود.

ضعف تاندون

احتمال پارگی تاندون چهار سر ران ضعیف، بیشتر است. چندین چیز می‌تواند منجر به ضعف تاندون شود:

• تاندونیت. التهاب تاندون چهار سر ران که تاندونیت چهار سر ران نامیده می‌شود، تاندون را ضعیف می‌کند. همچنین ممکن است باعث پارگی‌های کوچک شود. تاندونیت عضله چهار سر ران در افرادی که می‌دوند و در ورزش‌هایی شرکت می‌کنند که شامل پریدن است، شایع‌تر است.
• بیماری مزمن. ضعیف شدن تاندون‌ها همچنین می‌تواند ناشی از بیماری‌هایی باشد که جریان خون را مختل می‌کند. بیماری‌های مزمنی که ممکن است تاندون را ضعیف کنند، عبارت‌اند از:
• نارسایی مزمن کلیه (کلیه).
• سایر شرایط مرتبط با دیالیز کلیه
• پرکاری پاراتیروئید
• نقرس
• سرطان خون
• روماتیسم مفصلی
• لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)
• دیابت
• عفونت
• بیماری متابولیکی
• استفاده از استروئید: استفاده از کورتیکواستروئیدها با افزایش ضعف عضلانی و تاندون مرتبط است.
• فلوروکینولون ها: این نوع خاص از آنتی‌بیوتیک با پارگی تاندون چهار سر ران همراه است.
• بی‌حرکتی: هنگامی که برای مدت طولانی از پای خود خارج می‌شوید، عضلات و تاندون‌هایی که از زانوهای شما حمایت می‌کنند، قدرت و انعطاف خود را از دست می‌دهند.

پارگی تاندون چهار سر ران با سن نیز ارتباط مثبت دارد. این آسیب از نظر تاریخی در مردان با سن بعد از ۴۰ سال شیوع بیشتری دارد. این در تضاد با پارگی تاندون کشکک است که معمولاً قبل از ۴۰ سالگی اتفاق می‌افتد و اغلب به آسیب‌های ورزشی مربوط می‌شود.

نشانه‌های پارگی تاندون چهار سر ران

پارگی تاندون چهار سر ران را می‌توان به عنوان پارگی جزئی یا کامل طبقه‌بندی کرد. اغلب در زمان پارگی تاندون چهار سر ران، احساس ترک‌خوردگی یا پارگی وجود دارد. برخی از بیماران به دنبال این آسیب می‌توانند راه بروند، اما بسیاری نمی‌توانند. هنگامی که تاندون به طور کامل پاره شود، بیمار نمی‌تواند بدون کمک شخص دیگر، زانو را صاف کند. اکثر بیماران با درد حاد زانو، تورم و نقص قابل‌لمس در محل پارگی، مراجعه می‌کنند. شما می‌توانید یک فرورفتگی یا شکاف را درست در نزدیکی کشکک (ناحیه فوق کشکک) که در آن تاندون چهار سر ران پاره شده است، احساس کنید. عضله چهار سر ران حساس و گرفته خواهد بود. یک هماتوم در اطراف زانو قابل‌مشاهده است.

کشکک ممکن است در نتیجه پارگی تاندون چهار سر ران، افتادگی داشته باشد، اما تورم ممکن است علائم آن را پنهان کند. به دنبال پارگی تاندون چهار سر ران، از دست دادن عملکرد وجود دارد، به خصوص از دست دادن گسترش و همچنین از دست دادن پایداری ران. اگر بیمار در فاز حاد دیده نشود، تشخیص پارگی دشوارتر می‌شود و به راحتی می‌توان آن را از دست داد. تصور می‌شود که بسیاری از بیماران در طول معاینه خود در اورژانس فقط دچار پیچ‌خوردگی ساده زانو می‌شوند و پیگیری مناسب و فوری برای آن‌ها انجام نمی‌شود.

معاینه پارگی تاندون چهار سر ران

در طول معاینه، می‌توان تورم را در اطراف ناحیه فوق کشکک مشاهده کرد. بیماران ممکن است دچار کمانش مکرر زانو و مشکل در بالا رفتن از پله شوند. بیماران ممکن است بتوانند پیاده‌روی کنند، اما این کار را با راه رفتن نشان می‌دهد که سفتی زانو و بالا رفتن مفصل ران را برای سازگاری با فاز چرخش انجام می‌دهد. آزمایش برای گسترش کامل و فعال در برابر گرانش، مهم‌ترین جنبه معاینه است. بیمار قادر به بالا بردن مستقیم پا نخواهد بود.

بسته به میزان آسیب، تأخیرهای اکستنشن با درجات مختلف دیده می‌شود. در پارگی‌های ناقص، بیمار ممکن است بتواند زانو را به طور کامل از حالت خوابیده به پشت بکشد، اما از حالت خمیده نه. اگر فقط تاندونیت وجود داشته باشد، در هر موقعیت آزمایشی نباید تأخیر اکستنشن ذکر شود. نتایج معاینه عصبی به جز کاهش عملکرد حرکتی چهار سر ران و عدم وجود رفلکس کشکک، طبیعی است. معمولاً آسیب‌های تاندون چهار سر ران، در تصویربرداری به خوبی نشان داده نمی‌شوند. با این حال، سونوگرافی ممکن است کاربرد بالینی داشته باشد.

تشخیص با سونوگرافی

از سونوگرافی می‌توان برای تشخیص نقص تاندون و ارزیابی میزان شکاف تاندون با خم شدن زانو استفاده کرد. سونوگرافی همچنین برای ارزیابی بهبودی و تعیین وجود هماتوم، افیوژن یا کلسیفیکاسیون مرتبط استفاده شده است. رادیوگرافی معمولاً برای این تشخیص مفید نیست، اما ممکن است برای رد سایر آسیب‌ها یا شرایط مرتبط با آن مفید باشد. رادیوگرافی ممکن است در تعیین موقعیت کشکک مفید باشد. کشکک فوقانی ممکن است نشان‌دهنده پارگی تاندون کشکک باشد، در حالی که کشکک تحتانی ممکن است نشان‌دهنده پارگی تاندون چهار سر ران باشد. رادیوگرافی ساده همچنین ممکن است ضایعات مربوط به جدا شدن کشکک یا سایر شکستگی‌های کشکک را رد کند. ام آر آی ممکن است قبل از عمل استفاده شود، اما به دلیل پیشرفت در سونوگرافی اسکلتی عضلانی معمولاً ضروری نیست.

درمان پارگی چهار سر ران

پزشک هنگام برنامه‌ریزی برای درمان شما چندین مورد را در نظر می‌گیرد، از جمله:

• نوع و اندازه پارگی
• سطح فعالیت
• سن

درمان غیر جراحی

اکثر پارگی‌های جزئی و کوچک به خوبی به درمان غیر جراحی پاسخ می‌دهند.

درمان غیر جراحی شامل انجام فیزیوتراپی است:

• بی‌حرکتی. پزشک ممکن است به شما توصیه کند که از یک بی‌حرکت کننده یا بریس زانو استفاده کنید. این کار زانوی شما را صاف نگه می‌دارد تا به بهبود آن کمک کند. به احتمال زیاد به عصا نیاز خواهید داشت تا به شما کمک کند تا تمام وزن خود را روی پای خود قرار ندهید. می‌توانید انتظار داشته باشید که به مدت ۳ تا ۶ هفته در ایموبلایزر یا بریس زانو باشید.
• فیزیوتراپی. هنگامی که درد و تورم اولیه برطرف شد، می‌توانید فیزیوتراپی کنید. تمرینات خاص می‌تواند قدرت و دامنه حرکتی را در پای شما بازگرداند. درمانگر شما به تدریج تمریناتی را به برنامه شما اضافه می‌کند.با گذشت زمان، پزشک یا درمانگر شما قفل بریس شما را باز می‌کند. این به شما این امکان را می‌دهد که با دامنه حرکتی بیشتر آزادانه حرکت کنید. با بهبودی، تمرینات تقویتی بیشتری برای شما تجویز می‌شود. پزشک در مورد اینکه چه زمانی بازگشت به ورزش یا سایر فعالیت‌های بدنی بی‌خطر است، با شما صحبت خواهد کرد.

درمان جراحی

در صورت داشتن پارگی جزئی بزرگ یا پارگی جزئی مرتبط با دژنراسیون تاندون، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. این احتمالاً به سن، فعالیت‌ها و سطح عملکرد قبلی شما بستگی دارد.افرادی که نیاز به جراحی دارند، اگر ترمیم بلافاصله پس از آسیب انجام شود، بهتر عمل می‌کنند.

• بستری شدن در بیمارستان: اکثر مراحل ترمیم به صورت سرپایی انجام می‌شود. اگرچه نادر است، اما برخی از افراد مبتلا به بیماری‌های همراه ممکن است پس از جراحی نیاز به بستری در بیمارستان داشته باشند. این جراحی ممکن است با بی‌حسی منطقه‌ای (نخاعی) که پایین‌تنه شما را بی‌حس می‌کند، یا با یک بیهوشی عمومی که شما را به خواب می‌برد، انجام شود.

• روش جراحی. برای اتصال مجدد تاندون، جراح، بخیه‌ها را در تاندون قرار می‌دهد و بخیه‌ها را از سوراخ‌هایی در کاسه زانو می‌کشد. این همچنین تضمین می‌کند که موقعیت کاسه زانو دقیقاً با کاسه زانو آسیب‌دیده شما مطابقت دارد.
• تکنیک جایگزین. ممکن است به طور متناوب از لنگرهای بخیه برای اتصال مجدد تاندون به استخوان استفاده کنند. با استفاده از این تکنیک، جراح با استفاده از ایمپلنت‌های فلزی کوچک، تاندون را به استخوان متصل می‌کند. استفاده از این ایمپلنت‌ها به این معنی است که جراح نیازی به سوراخ کردن کاسه زانو ندارد.

برای محافظت بیشتر از ترمیم، برخی از جراحان از بخیه برای کمک به نگه داشتن کاسه زانو در موقعیتی که تاندون بهبود می‌یابد، استفاده می‌کنند.قبل از جراحی ترمیم تاندون چهار سر ران، جراح شما در موردنیاز شما به این محافظت اضافی صحبت خواهد کرد. گاهی اوقات، جراحان برای محافظت بیشتر در حین جراحی، زمانی که می‌بینند که تاندون آسیب بیشتری از حد انتظار دارد یا اینکه پارگی گسترده‌تر است، این تصمیم را می‌گیرند. اگر تاندون شما قبل از جراحی خیلی کوتاه شده باشد، اتصال مجدد آن به کاسه زانو دشوار خواهد بود. جراح شما ممکن است نیاز به اضافه کردن پیوند بافتی برای افزایش طول تاندون داشته باشد. این گاهی اوقات شامل استفاده از بافت اهدایی (آلوگرافت) می‌شود.